Dünden güne eriyorum.
Dertleniyorum, düşünüyor ve içten içe üzülüyorum.
İnsanlar neden bu denli umursamaz.
Kimse görmüyor mu benim gördükleri mi?
Kimse duymuyor mu?
Acı çekiyorum.
İçimdeki sessiz çığlık o kadar büyük ki.
Artık dayanamıyorum.
Kustuğumda her şey yıkılacak diye korkuyorum.
Dayanamıyorum.
Bunalımda falan değilim.
İçim içimi yiyor…
Başkalarının dertleri ile hemdert olmak,
Benim tercihim değil…
Düşünmeden duramıyorum.
Acılarım son bulacak mı gerçekten.
Yoksa bir son bulduran mı olacak.
Sessiz çığlıklarım her geçen gün daha da büyüyor.
Dünden güne eriyorum.
Susuyorum… konuşamıyor…
Beni anlayacak birini bulamıyorum…
Turkish