“Seni seviyorum” demeyin öyle herkese. Söyleyip de dillere pelesenk etmeye ne lüzum var o cânım kelimeleri. Her şey söylemekle başlamıyor çünkü. Aksine; sustuğunuz, susarak hissettirdiğiniz her şey bu ikilemeden daha değerli çoğu zaman. “Günaydın!” deyin mesela. Bir gülümsemeyi, gözlerine sıcacık samimiyetler ile bakmayı, bir iyi geceler demeyi çok görmeyin. Sırtınıza yük olmasın güzellikler. Çekinmeyin! Kimseyi sık boğaz etmez şu kadarcık düşünmek. Sevin! Kimse kızmaz hislerinizi sözcüklere sığdıramayışınıza. Bir kere de olsa siz gidin ona. Sonra bir kere ve bir kere daha. En son kalbinizle, güzellikle Mevla’dan isteyin. Nasıl olsa en doğru yol, en güzel aşk onda. Siz istemesini bilin yeter ki. O’na yakın olanı elbet size yakın edecektir bir gün.
Bir de hiç kimseye “Seni Bırakmam!” Demeyin. Taşıdığımız can bile emanetken; cana cânan olana, son nefesimizin gününü bilmeden, söyleyeceğimiz en büyük yalan olur pelesenk ettiğimiz o iki kelime.
Turkish