MASUM BİR YÜZ ZAMAN

Akdeniz’in lacivert atlasından ısırıyorum.
Yıkandığım derin sularda
-bir zaman-
diş izlerimi bırakıyorum.

… / vakit çok geç artık / zamanı değil fal açmanın / üç vakte kadar / gelen bir aşkın / çoktan karışmıştır sırra ayak sesleri / kaybolan belirsiz bir zamanın /…

Kime inansam kendimden çalıyorum
biraz; kirlenmiş bir şehrin
denizine boyuyorum kendimi,
kime darlansam artık biraz.

… / çocuktum / gemiler konardı şehre / limanı seyrederdik /…

Şimdi zamanı geçmiş çocukluğumun
asma köprüsünden geliyorum,
sallanarak biraz.
Kim görse sarhoş sanıyor.
Oysa ben çocuğum daha
yaramaz biraz, oyalanırken
boşlukta olur olmaz.

… / kırılan her kum tanesi sesim / çöl yalnızlığına bürünüyor / suskunluğumun nedeni olmuyor / hiçbir şey / … / hiçbir şey duyup / her şeyi yazıyorum / satır aralarına hayatın / …

Düğümlendikçe, sulara
sığmayan bir hal alır ya insan.
Hani sustuğu kadar yaşayıp da
boğulur ya…
İşte,
bir ses daha değiyor şehre,
derin bir zifiri ezgiyle.

… / kulak kabartılıyorsa da / fosilleşmiş çığlıklara / sonsuzluğun izlerini süremiyor / hiçbir şey / …

Oysa masum bir yüzdü -zaman-
kıyısında olan biteni kendine
çekmeye çalışan.
Masum bir yüzdü oysa -zaman-
şimdi hayatı ağır aksak
yalnızlığa dolayan.

… / şimdi tenhasında zamanın / kaybolur en sessiz sözcükler / hiç’liğin izinde / yalnızlığa uğramadan / …

Uğur KALKAN