(50 yıl sonrasına…)
“Bütün güzel kadınlar zannettiler ki;
Aşk üstüne yazdığım her şiir
Kendileri için yazılmıştır.
Bense daima üzüntüsünü çektim.
Onları iş olsun diye yazdığımı
Bilmenin.”
Orhan Veli KANIK
En güzel şiirleri bize yazdılar, ama en çok da yazdırdılar. Oturup bir gökyüzünün güzelliğine yazmadık mesela, bir kuş sesine, baharın getirdiği neşeye, gecenin o huysuz sessizliğine yazmadık. Terk edilmişliğimize yazdık biz, çok sevmişliğimize, hep beklemişliğimize yazdık. Ondandır ki hep hasret kaldık o gecelerin baharlarına.
(Soğuk değil mi bu gece. Örter misin pencereyi?)
Duyulmak istedik en çok, okunmaktan da ziyade. Gecedeki kadınların sesi, uzakta ve gelemeyen kadınların sesi, bazen hiç gidemeyen, hatta koşup kaçamayan kadınların sesi olmak istedik-isterdik.
Kadın şairlerin, kadın şiirleriydi bizimkisi. Şiirleri de cinsiyetleştiren, ayıran, ayrı tutan, onlarınkinden apayrı gören ya da gösteren bir döneme şiir büyütmüştük. Büyütmüştük doğru, evet yanlış okumadın. Tıpkı bir anne şefkatiyle. Yıllarca biriken duygularla harmanlayarak…
(Sahi ne soğukmuş hava. Örter misin pencereyi?)
Şiir de olduk elbet, şairden daha öte. Her bir mısranın karşılığını da verdik bilakis boş durmadık kendi mecramızda. Oturup, birkaç kadeh tokuşturduk yalnızlık kokan masalarımızda. Feminizmi savunduk yeri geldi, hatta öyle bir yeri geldi ki, tabulara konduk başkaldırı yarattık sokaklarda. Kadın şiirleri değil işte, kadının şiirlerini yazdık.
(Çok üşüyorum, duy beni… Bir de, örter misin artık pencereyi?)
Saçlarımızı hep rüzgara sattık. Yeni doğacak günlerin umudundan bir haber kaldık kuytularda. En çok da böyle soğuk gecelerde ağladık.
Ellerimizden tutmadınız.
Bizi de hiç duymadınız.
(Siz o pencereyi zaten hiç kapatmadınız.)
Duyulmak istenen kadınların anısına.
Ayşenur FIRAT
Turkish
Bütün güzel şiirler,yarası olanlara yazılmıştır aslında… Şiirler merhemimizdir bizim,ilacımızdır.
Ne zaman ki bir şiir görsem acılarımı anlatan ,yüreğim burkulur,incinirim.
Ama ben yine bilirim ki, beni en iyi onlar anlar.