Yarım yüzyıllık yaşamıma 10 kala öğrendim ki;
Sevgi ve bilgi en önemli hazinelermiş.
Kendini sevdirmeye çalışan değil, sevgi dolu insan daha çok seviliyormuş.
Sevgi ve bilgi paylaşılarak çoğalıyormuş.
Sevgi kalpleri, bilgi ise zihinleri aydınlatıyormuş.
Koşulsuz sevgi Tanrı’ya daha çok yaklaştırıyormuş.
Yargılamak sevginin etkisini azaltıyormuş.
Sevmek aşık olmaktan daha zormuş.
Sevgi beklentileri karşılamaz, kalıplara sığmazmış.
Sevgi, saygıdan daha önemliymiş.
Sevgi, hükmetme aracı olarak kullanıldığında anlamını yitirirmiş.
Kendisini sevmeyen başkasını da sevemezmiş.
Paraya tapanlar, insanları sevmiyormuş…
Öğrendim ki; niyet etmek, istemekten daha etkiliymiş.
Sıcacık bir gülümseme, en katı yürekleri bile yumuşatıyormuş.
Kalp kırmak, kazanmaktan daha kolaymış.
Kalpleri fethetmek, ikna etmekten daha önemliymiş.
İbadetin kalpten inanarak yapılanı makbulmüş.
Vicdan, makyaj yapılamayan tek muhasebeymiş.
Affetmek hafifletiyormuş.
Evrenin de hafızası varmış.
Kötü düşünce ve eylemler, sahibine geri dönüyormuş…
Öğrendim ki; namus tende değil, kalpte saklıymış.
En büyük namussuzluk, başkalarının namusunu diline dolamakmış.
Erdemlilik paradan daha değerliymiş.
En çok ahlak dersi verenler ahlaksızmış…
Öğrendim ki; zamanla yarıştıkça, insanın ruhu yoruluyormuş.
Kararsızlık, ruhu karartıyormuş.
Ölümü kabul edip, farkında olmak ruhu dinginleştiriyormuş…
Öğrendim ki; yaşamın anlamı değer katmakmış.
Yaşam kalitesinin derecesi, sahip olduklarınla değil, sevdiklerinle geçirdiğin zamanla ölçülüyormuş.
Maddiyatçılar, yaşamdan haz almıyorlarmış.
Yaşamdaki her anın farkında olunca yaşama sevinci artıyormuş.
Acılar direncimizi arttıyormuş.
Kendine dürüst olunca yaşam daha gerçek oluyormuş…
Öğrendim ki; egomuz arttıkça, mutluluğumuz azalıyormuş.
Mutlu etmeden mutlu olunmuyormuş.
Bencil insanlar, mutsuz insanlarmış.
Tahammülsüzlük mutsuzlaştırıyormuş.
Amaçsızlık mutsuzluğu beraberinde getiriyormuş.
Hedefi olmayanlar, okyanusta rotasız yüzen gemilere benziyormuş…
Öğrendim ki; İnsanların güvenini kazanmak büyük ikramiye kazanmaktan daha önemliymiş.
Özgüven olmadan başarı gelmiyormuş.
Şükretmeden kazanılmıyormuş.
Huzursuzluk ve moralsizlik verimsizliği arttırıyormuş.
En büyük kayıplar, iktidar savaşlarında yaşanıyormuş.
Birlikte kazanmak, tek tek kazanmaktan daha büyükmüş…
Öğrendim ki; en iyi iletişim, çok konuşmakla değil, doğru dinlemekle mümkünmüş.
Kendini tanımak, başkalarını tanımaktan daha önemliymiş.
İnsanın önündeki en önemli engel kendisiymiş.
İşi zorlaştıran insanlarmış.
Kendini yönetemeyenleri, başkaları yönetiyormuş.
Korkulardan arınmadan gelişmek mümkün değilmiş.
Kendi içindeki sorunları çözmeden, başkalarıyla olan sorunlar çözülmüyormuş.
Özgür düşünmenin yolu basma kalıpları yıkmaktan geçiyormuş.
Her problemin çözümü kendi içinde saklıymış….
Ve öğrendim ki öğrenmek bir süreçmiş, ölene dek sürermiş…..
Turkish